Pierwszymi urządzeniami służącymi do oglądania obrazów symulujących ruch były różne odmiany stroboskopu. Stroboskop jest właściwie urządzeniem oświetlającym poruszający się w ciemności obiekt szeregiem regularnie powtarzających się, krótkich błysków. Dzięki temu poszczególne fazy ruchu widziane są przez ludzkie oko jako szereg odrębnych, nieruchomych obrazów. Odwracając kolejność - jeśli oko ludzkie widzi szereg nieruchomych obrazów przedstawiających fazy ruchu z częstotliwością większą niż 16 obrazów na sekundę, tworzy obraz będący złudzeniem ruchu ciągłego.
Na początku lat 30-tych XIX wieku, działający niezależnie wynalazcy skonstruowali pierwsze urządzenia, które, dzięki specjalnemu szczelinowemu wizjerowi, umożliwiało sekwencyjną obserwację zmieniających się obrazów przedstawiających fazy ruchu. Obrazy te malowane były lub rysowane ręcznie. Jako pierwszy koncepcję takiego urządzenia opisał angielski matematyk William Horner w artykule opublikowanym w 1815 r.. Prototyp urządzenia nazwanego Deadaleum lub Zootrope Horner przedstawił dopiero w 1834 . W 1832 r. stroboskop zbudował autriacki matematyk Simon voon Stampfer, a w 1839 r. urządzenie o nazwie Phenakistoscope przedstawił belgijski fizyk Joseph Plateau.
Film ma wielu ojców. Zwyczajowo wymienia się przede wszystkim braci Lumiere i Thomasa Edisona, ale szczególne miejsce należy się chyba francuskiemu wynalazcy Louisowi Le Price (1841-1890). W 1888 r. Le Prince skonstruował jednoobiektywową kamerę filmową i nakręcił nią najstarszy zachowany materiał, będący niewątpliwie filmem w pełnym tego słowa znaczeniu. Film ten był papierową taśmą pokrytą emulsją światłoczułą Eastmana, na której podczas filmowania utrwalono szereg kolejnych obrazów przedstawiających kolejne fazy ruchu. Nie był on więc post-montażem szeregi odrębnych fotografii. Z filmu zatytułowanego przez historyków Roundhay Garden Scene zachował się fragment długości zaledwie 2 sekund, ale jest to materiał o unikalnym, przełomowym znaczeniu.
Po dokonaniu wielu udoskonaleń w konstrukcji kamery i uzupełnieniu jej o funkcje projektora Le Price planował przeniesienie się do USA, jednak we wrześniu 1890 r. zniknął w tajemniczych okolicznościach podczas podróży pociągiem. Nigdy nie odnaleziono ani ciała, ani bagażu wynalazcy. Zniknięcie Le Prince'a ułatwiło Edisonowi opatentowanie i wprowadzenie do produkcji własnego systemu kinematograficznego.
Pierwszymi urządzeniami służącymi do oglądania obrazów symulujących ruch były różne odmiany stroboskopu. Stroboskop jest właściwie urządzeniem oświetlającym poruszający się w ciemności obiekt szeregiem regularnie powtarzających się, krótkich błysków. Dzięki temu poszczególne fazy ruchu widziane są przez ludzkie oko jako szereg odrębnych, nieruchomych obrazów. Odwracając kolejność - jeśli oko ludzkie widzi szereg nieruchomych obrazów przedstawiających fazy ruchu z częstotliwością większą niż 16 obrazów na sekundę, tworzy obraz będący złudzeniem ruchu ciągłego.
Na początku lat 30-tych XIX wieku, działający niezależnie wynalazcy skonstruowali pierwsze urządzenia, które, dzięki specjalnemu szczelinowemu wizjerowi, umożliwiało sekwencyjną obserwację zmieniających się obrazów przedstawiających fazy ruchu. Obrazy te malowane były lub rysowane ręcznie. Jako pierwszy koncepcję takiego urządzenia opisał angielski matematyk William Horner w artykule opublikowanym w 1815 r.. Prototyp urządzenia nazwanego Deadaleum lub Zootrope Horner przedstawił dopiero w 1834 . W 1832 r. stroboskop zbudował autriacki matematyk Simon voon Stampfer, a w 1839 r. urządzenie o nazwie Phenakistoscope przedstawił belgijski fizyk Joseph Plateau
.
W Europie za ojców - jeśli nie filmu, to przynajmniej kina - uważa się francuskich braci Auguste i Louisa Lumiere (co znaczy - nomen omen - światło). Byli oni synami fotografa i producenta płyt fotograficznych, których udoskonalaniem zajmował się Louis Lumiere. Dopiero w 1894 r., po obejrzeniu i zakupie edisonowskiego Kinetoscopu zajęli się techniką filmową i opracowaniem własnego produktu. Trudno ustalić, w jakim stopniu kinematograf był własnym wynalazkiem braci Lumiere. W 1892 r. francuski wynalazca Léon Guillaume Bouly (1872 – 1932) opatentował urządzenie o tej samej nazwie, będące jednocześnie kamerą i projektorem filmowym. Kiedy w roku 1894 nie miał środków na opłacenie raty patentowej, nazwa została uwolniona i wykupiona przez braci Lumiere. W stosunku do kamer Edisona i Bouly'ego kinematograf Lumiere'ów stanowił istotne udoskonalenie. Stosowano w nim taśmę z jednostronną perforacją (po raz pierwszy wprowadzoną przez Emille Reynaud), oraz mechanizm zatrzymujący taśmę podczas naświetlania i projekcji poszczególnych klatek filmu. Opracował go w oparciu o mechanizm maszyny do szycia inżynier fabryki płyt Lumiere, Charles Moisson (1863–1943). Dzięki temu obraz filmowy był znacznie ostrzejszy. Poza tym kamera Lumiere'ow miała (podobnie jak urządzenie Bouly'ego) napęd ręczny, co znacznie zmniejszyło wagę urządzenia w porównaniu do kinetoskopu Edisona.
Film dziś
ZOBACZ JAK FILM POWSTAJE DZIŚ
WYTWÓRNIE FILMOWE
